First Lady

Toen ik vernam dat  de first lady van Amerika, Michelle Obama,  een boek geschreven had, wist ik dat ik dat zou lezen. Ik was vooral geïnteresseerd in het verhaal van binnenuit. Hoe gaat het er aan toe als je first lady in het Witte Huis bent?  Wat betekent het om in de schijnwerpers te leven en je door glamour, glans en macht omringd te weten ? Gedurende het hele boek neemt ze je mee langs het parcours dat ze heeft afgelegd.  En op zowat elke pagina relativeert ze de mantra: “O, o, de Obama’s hebben nu de top bereikt, nu hebben ze alles wat ze nodig hebben, ze zijn steenrijk en baden in luxe”. Niets van dat alles. Die ideeën kunnen bij Michelle Obama geen wortel schieten.

Ze steekt niet onder stoelen of banken dat ze uit een zwart arbeidersgezin komt, dat ze in een appartement woonden en dat papa multiple sclerose had en vrij vroeg gestorven is. Ook vertelt ze dat ze het achterachterkleinkind van een zwarte slaaf is. Ze beschrijft de  buurt – een getto – in Chicago waar ze vandaan komt en waar veel mensen uit weg willen. Door haar moeder gaat ze verder studeren en komt ze als zwart meisje in een witte mannelijke wereld terecht. De kleur van onze huid maakt ons kwetsbaar, zegt ze talloze keren. Aan de universiteit deelde een blanke medestudente met tegenzin de gemeenschappelijke kamer omdat Michelle zwart was. Na een half jaar ging het blanke meisje weg omdat ze erin geslaagd was een andere kamer te bemachtigen.  Michelle vertelt over haar ontmoeting met Barack in het advocatenbureau in Chicago. Zij was zijn mentor en moest hem begeleiden in de hoop dat hij dan na zijn opleiding in dat kantoor zou willen werken. Nee dus, dat project is “mislukt”. 

Barack, de zoon van een Keniaanse vader en een witte moeder uit Kansas, slenterde als jongeman altijd en maakte zich nooit zorgen om de tijd. Hij besteedde iedere cent aan boeken en leefde zeer eenvoudig. Hij reed in een banaangele auto met een roestvlek in. Voortdurend dacht hij aan een wereld zoals die zou moeten zijn. Hij was vooral op grote en abstracte zaken gefixeerd, zo werkte zijn geest.   Zijn onweerstaanbare brede lach (die zijn hele gezicht in beslag neemt) en zijn blakend zelfvertrouwen namen hem voor haar in. Doordat hij na verloop van tijd tot senator verkozen werd, was het dagelijks leven op het appartementje in Chicago niet eenvoudig. Ze was veel alleen en moest haar baan met de zorg voor de kinderen combineren. Het is ontstellend herkenbaar. Ook zij schippert als jonge mama tussen het werk, haar echtgenoot, de kinderen en de boodschappen. Ook zij wil naar de sportactiviteiten van de meisjes gaan. Ook zij heeft nood aan echte vriendschap en aan zinvolle gesprekken met mensen die haar bemoedigen. Op een keer verloor Barack zelfs een verkiezing. Toch bleven zijn zelfvertrouwen en de hoop ongeschonden. Michelle is later niet onmiddellijk gewonnen voor een campagne voor het presidentschap, maar na veel overleg plooit ze toch voor de wilskracht van Barack en zijn onverwoestbaar verlangen naar verandering. 

Wat een inspanningen, wat een strijd, wat een opoffering om een presidentscampagne te voeren, hossend door de vele staten van Amerika. En zoals de meeste mama’s probeert ze toch om ’s avonds op tijd bij de kinderen te zijn.  

En ineens is het zover. Ze verhuizen met het gezin naar het podium van het Witte Huis. Ze zijn de eerste Afro-Amerikaanse familie in de geschiedenis die zich in “de presidentiële bubbel” installeert. En zoals de ernst van het presidentiële ambt het wil, staat de beveiliging van de president en zijn familieleden voorop. Het kwijtspelen van de controle over het eigen leven valt haar zwaar. Weg de vrijheid, de privacy en de onafhankelijkheid.  Zij mag de vensters in het Witte Huis niet eens openen. Overal is er kogelwerend glas dat kogels, geluid en vrijheid buiten sluit. Een theetje drinken op het balkon is onmogelijk. Eens gewoon alleen naar buiten gaan,  is onmogelijk. Zich verplaatsen gebeurt altijd onder toezicht.  Zelfs het kiezen voor een ander kapsel – ze wou eens een pony – moet door de twee veiligheidsteams, het hare en dat van Barack,  besproken worden. Idem voor de kinderen. Die kunnen niet gewoon te voet naar school. Overal is er begeleiding, continu, in de school, de speeltijd, de sportactiviteiten, de verjaardagsfeestjes. Michelle vraagt zich dikwijls af of ze niet te veel van de kinderen vragen. 

Maar ook zij koestert hoge idealen voor de maatschappij. Ze wil een beter leven voor de Amerikanen. Zij mikt op het wegwerken van obesitas bij kinderen. Samen met de medewerkers gaat ze lobbyen voor beweging en gezonde voeding. Ook de aanleg van een moestuin in het Witte Huis is zeer ongewoon voor een first lady. Zij maakt het traditionele Witte Huis ook transparanter en toegankelijker.  Afro-Amerikaanse kunst en muziek zijn welkom en ze nodigt ook vele, vele kinderen en groepen jonge mensen uit.  Ze legt enorm de nadruk op studeren en op onderwijs. Vooral de toekomstmogelijkheden voor meisjes liggen haar nauw aan het hart. Haar agenda en dagen zitten daardoor overvol. Soms weet ze op vrijdag niet meer wat ze maandag of dinsdag gedaan heeft.

Je beleeft het  reilen en zeilen in en om het Witte Huis van dichtbij. Nergens voel je enige arrogantie of een zweem van superioriteit. Ze is erg realistisch in de beschrijvingen van de tegenstanders die continu naar fouten of blunders op zoek zijn.  Elke beweging wordt door camera’s gevolgd en elke blik of uitspraak wordt becommentarieerd door journalisten, de pers, toeschouwers. Hun politieke tegenstanders, de republikeinen, wensen alleen maar dat Barack en zij mislukken. Politiek is een rotzooi, zegt ze. Ook worstelt ze heel haar leven met de vraag: “Ben ik wel goed genoeg?” “Ja, dat ben ik.” De grote nadruk die ze op de huidskleur en alle aspecten daaromheen legt, vond ik erg verrassend. Dat zelfs een first lady daar last van kan hebben, voelt vreemd aan. Het is een eyeopener. Ze maakt echt komaf met de romantiek rond een topfunctie, macht en openbaarheid. 

Het wordt grappig als ze terug blikt op de periode na de twee ambtstermijnen. Ze is zo blij dat ze zelf haar boterhammen in een broodrooster kan steken zonder dat er een veiligheidsteam rond haar is.

Als ik het dikke boek na de laatste pagina met een diepe zucht neerleg, denk ik: Ja, ze hebben hun plek op het wereldtoneel ingenomen en ze hebben het verschil gemaakt.  Ze hebben zeer hard gewerkt en veel tegenslagen en besmuikte opmerkingen overwonnen. Maar het “succes” werd hen zeker niet in de schoot geworpen. Zij is de first lady van Amerika geweest maar zonder haar intelligentie, sterke wil, ambitie en heel veel liefde voor Barack én de mensen zouden ze de verkiezingen nooit gewonnen hebben.  

Lezen is heerlijk, maar tijdens het lezen begon ik zeer duidelijk de voordelen van de eigen privacy en anonimiteit te zien en werd ik erg dankbaar voor de controle en de onafhankelijkheid in mijn persoonlijk leven. Ik ben superblij dat ik nooit of te nimmer een first lady zal zijn! Daarvoor moet je echt wel uit zeer bijzonder hout gesneden zijn.

Alle respect voor Michelle.

She did it en yes, she can!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

xxx

First Lady

Toen ik vernam dat  de first lady van Amerika, Michelle Obama,  een boek geschreven had, wist ik dat ik dat zou lezen. Ik was vooral geïnteresseerd in het verhaal van binnenuit. Hoe gaat het er aan toe als je first lady in het Witte Huis bent?  Wat betekent het om in de schijnwerpers te leven en je door glamour en glans en macht omringd te weten ? Gedurende het hele boek neemt ze je mee langs het parcours dat ze heeft afgelegd.  En op zowat elke pagina relativeert ze de mantra: “O, o, de Obama’s hebben nu de top bereikt, nu hebben ze alles wat ze nodig hebben, ze zijn steenrijk en baden in luxe”. Niets van dat alles. Die ideeën kunnen bij Michelle Obama geen wortel schieten.

Ze steekt niet onder stoelen of banken dat ze uit een zwart arbeidersgezin komt, dat ze in een appartement woonden en dat papa multiple sclerose had en vrij vroeg gestorven is. Ook vertelt ze dat ze het achterachterkleinkind van een zwarte slaaf is. Ze beschrijft de  buurt – een getto – in Chicago waar ze vandaan komt en waar veel mensen uit weg willen. Door haar moeder gaat ze verder studeren en komt ze als zwart meisje in een witte mannenwereld terecht. De kleur van onze huid maakt ons kwetsbaar, zegt ze talloze keren. Aan de universiteit deelde een blanke medestudente met tegenzin de gemeenschappelijke kamer omdat Michelle zwart was. Na een half jaar ging het blanke meisje weg omdat ze erin geslaagd was een andere kamer te bemachtigen.  Michelle vertelt over haar ontmoeting met Barack in het advocatenbureau in Chicago. Zij was zijn mentor en moest hem begeleiden in de hoop dat hij dan na zijn opleiding in dat kantoor zou willen werken. Nee dus, dat project is “mislukt”. 

Barack, de zoon van een Keniaanse vader en een witte moeder uit Kansas, slenterde als jongeman altijd en maakte zich nooit zorgen om de tijd. Hij besteedde iedere cent aan boeken en leefde zeer eenvoudig. Hij reed in een banaangele auto met een roestvlek in. Voortdurend dacht hij aan een wereld zoals die zou moeten zijn. Hij was vooral op grote en abstracte zaken gefixeerd , zo werkte zijn geest.   Zijn onweerstaanbare brede lach (die zijn hele gezicht in beslag neemt) en zijn blakend zelfvertrouwen namen hem voor haar in. Doordat hij na verloop van tijd tot senator verkozen wordt, was het dagelijks leven op het appartementje in Chicago niet eenvoudig. Ze was veel alleen, en moest haar baan met de zorg voor de kinderen combineren. Op een keer verliest Barack zelfs een verkiezing. Toch blijven zijn zelfvertrouwen en de hoop ongeschonden. Michelle is later niet onmiddellijk gewonnen voor een campagne voor het presidentschap, maar na veel overleg plooit ze toch voor de wilskracht van Barack en zijn onverwoestbare wens voor verandering. 

Wat een inspanningen, wat een strijd, wat een opoffering om een presidentscampagne te voeren, hossend door de vele staten van Amerika. En zoals de meeste mama’s probeert ze toch om ’s avonds op tijd bij de kinderen te zijn.  

En ineens is het zover. Ze verhuizen met het gezin naar het Witte Huis. Ze zijn de eerste Afro-Amerikaanse familie die zich in “de presidentiële bubbel” installeert. En zoals de ernst van het presidentiële ambt het wil, staat de beveiliging van de president en zijn familieleden voorop. Het kwijtspelen van de controle over het eigen leven valt haar zwaar. Weg de vrijheid, de privacy en de onafhankelijkheid.  Zij mag de vensters in het Witte Huis niet eens openen. Overal is er kogelwerend glas dat kogels, geluid en vrijheid buiten sluit. Een theetje drinken op het balkon is onmogelijk. Eens gewoon alleen naar buiten gaan,  is onmogelijk. Zich verplaatsen gebeurt altijd onder toezicht.  Zelfs het kiezen voor een ander kapsel – ze wou eens een pony – moet door de twee veiligheidsteams, het hare en dat van Barack,  besproken worden. Idem voor de kinderen. Die kunnen niet gewoon te voet naar school. Overal is er begeleiding, continu, in de school, de speeltijd, de sportactiviteiten, de verjaardagsfeestjes. Michelle vraagt zich dikwijls af of ze niet te veel van de kinderen vragen. 

Maar ook zij koestert hoge idealen voor de maatschappij. Ze wil een beter leven voor de Amerikanen. Zij mikt op het wegwerken van de obesitas bij kinderen. Samen met de medewerkers gaat ze lobbyen voor beweging en gezonde voeding, en vooral voor onderwijs voor meisjes. Ook de aanleg van een moestuin in het Witte Huis is zeer ongewoon voor een first lady. Zij maakt het Witte Huis ook transparanter en toegankelijker.  Afro-Amerikaanse kunst en muziek zijn welkom en ze nodigt ook vele, vele kinderen en groepen jonge mensen uit.  Ze legt enorm de nadruk op studeren en op onderwijs. Haar agenda en dagen zitten daardoor overvol. Soms weet ze op vrijdag niet meer wat ze maandag of dinsdag gedaan heeft.

Als lezer word je ingewijd en je beleeft het  reilen en zeilen in en om het Witte Huis van dichtbij. Nergens voel je enige arrogantie of een zweem van superioriteit. Ze is erg realistisch in de beschrijvingen van de tegenstanders die continu naar fouten of blunders op zoek zijn.  Elke beweging wordt door camera’s gevolgd en elke blik of uitspraak wordt becommentarieerd door journalisten, de pers, toeschouwers. Hun politieke tegenstanders, de republikeinen, wensen alleen maar dat Barack en zij mislukken. Politiek is een rotzooi, zegt ze. Ook worstelt ze heel haar leven met de vraag: “Ben ik wel goed genoeg?” “Ja, dat ben ik.” De grote nadruk die ze op de andere huidskleur en alle aspecten daaromheen legt,  vond ik erg verrassend. Dat zelfs een first lady daar last van kan hebben, voelt vreemd aan. Het is een eye-opener. 

In de inleiding blikt ze terug op de twee ambtstermijnen. Ze is zo blij dat ze zelf haar boterhammen in een broodrooster kan steken zonder dat er een veiligheidsteam rond haar is. Ze maakt komaf met de romantiek rond een topfunctie, macht en openbaarheid. 

En aan het eind van de lectuur zeg je, ja, ze hebben hun plek op het wereldtoneel ingenomen en ze hebben het verschil gemaakt.  Ze hebben zeer hard gewerkt en vele tegenslagen en besmuikte opmerkingen overwonnen. Hun “succes” werd hen zeker niet in de schoot geworpen. We zullen allemaal de slogan “Yes, we can” voor altijd onthouden. 

Het boek leest zeer vlot. Het biedt een realistische inkijk in een heel andere wereld maar toch is het herkenbaar. Ook zij schippert als jonge mama tussen het werk, haar echtgenoot, de kinderen en de boodschappen. Ook zij wil naar de sportactiviteiten van de meisjes gaan. Ook zij heeft nood aan echte vriendschap en aan zinvolle gesprekken met mensen die haar bemoedigen. Zij is de first lady van Amerika geweest maar zonder haar intelligentie, sterke wil, ambitie en heel veel liefde voor Barack en de mensen zouden ze de verkiezingen nooit gewonnen hebben.  Terzelfdertijd blijven er ook de gewone vragen,  haar kwetsbaarheid en haar worstelingen.  Ze laat een ander licht op huidskleur, tegenslagen, veerkracht en vertrouwen schijnen.

En tijdens het lezen worden je ogen geleidelijk aan geopend voor de voordelen van de eigen privacy en anonimiteit en ben je erg dankbaar voor de controle en de onafhankelijkheid in het persoonlijke leven. Lezen is heerlijk en ik ben superblij dat ik nooit of te nimmer een first lady zal zijn! Daarvoor moet je echt wel uit zeer bijzonder hout gesneden zijn. Alle respect voor Michelle. She did it!